چهل سالگی

آدم وقتی جوان است به پیری جور دیگری فکر می‌کند. 

فکر می‌کند پیری یک حالت عجیب و غریبی است 

که به اندازه صدها کیلومتر و صدها سال از آدم دور است. 

اما وقتی به آن می‌رسد می‌بیند هنوز همان دخترک پانزده ساله است که موهایش سفید شده، دور چشم‌هایش چین افتاده، پاهایش ضعف می‌رود و دیگر نمی‌تواند پله‌ها را سه تا یکی کند. 

و از همه بدتر بار خاطره‌هاست که روی دوش آدم سنگینی می‌کند.

| ناهید طباطبایی |