هیچ کدامش نبود

هنوز بوسه من مثل قفل بر دهنش

هنوز انگشتم اسم رمز پیرهنش

هنوز خواهش بی آبروی چشمانش

هنوز نحوه ی دستوریِ صدا زدنش

هنوز دامن چین چینِ سورمه ای پایش

هنوز آبیِ دلخواه من لباس تنش

هنوز گیره ی گلدار، پشت موهایش

هنوز رد شدنش بوی عطر نسترنش

نبود هیچ کدامش نبود و من بودم

که احمقانه نشستم به پای آمدنش

| مهدی فرجی |